Poprawa naszego wzroku jest możliwa zarówno dzięki noszeniu okularów, jak i laserowej korekcji wzroku. Potrafi ona zdziałać cuda, ale nie jest dla każdego. Kto nie powinien poddawać się temu zabiegowi?

Dzięki rozwojowi chirurgii refrakcyjnej wiele osób z wadami wzroku może zapomnieć o okularach. W tym momencie, za sprawą ciągłej pracy nad udoskonaleniem zabiegów, korekcja wady wzroku jest bezpieczna, okres rekonwalescencji skrócony, a metodę wykonania zabiegu można dopasować indywidualnie do każdego pacjenta. Nie można jednak przystąpić do zabiegu bez wcześniejszych badań. Na ich podstawie lekarz może stwierdzić czy wykonanie korekcji jest możliwe oraz jak należy ją przeprowadzić.

Co może wpłynąć na to, że zostaniemy zakwalifikowani do zabiegu? Istotny jest przede wszystkim wiek pacjenta oraz stabilna wada wzroku. Osoba poddająca się zabiegowi powinna mieścić się w przedziale wiekowym 18-55 lat. Ze względu na nieustabilizowaną wadę wzroku, nie stosuje się laserowej chirurgii refrakcyjnej u pacjentów poniżej 18 roku życia. Aby możliwe było wykonanie zabiegu, pacjent musi odbyć badanie kwalifikujące, na podstawie którego lekarz stwierdzi, czy zabieg może zostać przeprowadzony.

Aby zostać zakwalifikowanym do zabiegu należy poddać się kilku ważnym badaniom. Wśród nich jest przede wszystkim sprawdzanie ostrości wzroku do bliży i do dali, komputerowe oraz subiektywne badanie refrakcji, pomiar ciśnienia wewnątrzgałkowego, pomiar grubości rogówki, topografie rogówki oraz badanie przedniego i tylnego odcinka oka. Po otrzymaniu wyników lekarz decyduje czy dany pacjent może być dopuszczony do zabiegu i jego wada jest korygowana.

Taka korekcja wzroku z użyciem lasera może pomóc osobom z krótkowzrocznością, dalekowzrocznością oraz astygmatyzmem. Aktualnie dostępne metody pozwalają na przeprowadzenie zabiegów nawet u osób ze złożoną wadą wzroku czy nietypową budową.

Nie każdy może się jednak sobie pozwolić na taką poprawę swojego wzroku. Nie może się im poddać wielu pacjentów z chorobami oczu takimi jak np.: jaskra, zaćma, odwarstwienie siatkówki czy stożek rogówki. Zabiegowi nie sprzyjają też zmiany zwyrodnieniowe na rogówce. Poza tym lekarz nie podejmie się zabiegu jeśli dana osoba choruje na cukrzycę, niedoczynność lub nadczynność tarczycy lub choroby tkanki łącznej. Nie wykonuje się korekcji, gdy pacjent cierpi na stan zapalny oczu czy zespół suchego oka. Do przeciwwskazań należą również infekcje, a także ciąża i cały okres, w którym kobieta karmi piersią.

Zabieg dzieli się na dwa etapy. Pierwszy z nich to utworzenie płatka rogówki przez jej delikatne nacięcie. Następnie, kiedy głębsze warstwy rogówki są odsłonięte, przy pomocy lasera kształtuje się rogówkę, nadając jej odpowiednią moc optyczną, umożliwiającą prawidłowe widzenie. Zabieg kończy się zamknięciem płatka rogówki. Cały zabieg trwa około 30 minut, sama procedura z użyciem lasera około kilkunastu sekund. Cały ten proces nie jest bolesny. Niektórzy pacjenci mogą jednak odczuwać dyskomfort z tym związany. Okres rekonwalescencji to średnio dwa tygodnie. Chodzi o to, aby w tym czasie rogówka miała szansę się zagoić, a po zabiegu możliwy był powrót do wykonywanej wcześniej pracy. W tym pierwszym okresie nie należy wykonywać zbyt dużego wysiłku fizycznego i wzrokowego.

Źródło: InnovationPR